Deze week heb ik maar één eetbui gehad zegt Alice. En ik heb kunnen stoppen na een halve zak chips. Dus eigenlijk gaat het best goed. Daar zijn we het absoluut over eens. Voorheen had ze een paar eetbuien per week.
Wat de aanleiding was? Vakantiestress! Mijn man en kinderen willen naar een grote camping in Zuid Frankrijk. Ik vind dat veel te veel gedoe. Te lang reizen. Ongeduldige kinderen in de auto. Drukke camping. We zijn nu al 2 weken aan het bakkeleien over waar we naar toe gaan. De tijd dringt en het vreet bij mij energie.
Wat de concrete situatie was waarin ik ging eten? M’n oudste dochter liet enthousiast weer de website van de camping met 4 glijbanen zien. ‘Heb je al gereserveerd mam? Straks zijn we te laat!’ Ik wilde net even ontspannen TV kijken. Ik ontplofte bijna. Ik had absoluut chips nodig om mijn ergernis te verbijten.
Wat ik voelde op dat moment? Boosheid, m’n korte lontje ontbrandde. Teleurstelling dat niemand rekening met mij houdt. Ja ik geef het toe, ik voelde me zielig.
Wat ik op dat moment het allerliefste zou willen? Dat mijn gezin mijn voorliefde voor kamperen op een rustige plek in de natuur zou delen. Maar ja, dat zit er in de puberfase van de kinderen niet in. Wat wel fijn zou zijn als we een uurtje om de tafel zouden gaan zitten om te overleggen en de knoop door te hakken.
Wat ik gedaan heb? Tja, boos gereageerd op mijn dochter en een halve zak chips opgegeten. Dat laatste bracht even opluchting, maar het heeft niet gezorgd voor rustig overleg. Helaas.
Wat ik had kunnen doen als alternatief voor een halve zak chips eten? Ik had even de kamer de kamer uit moeten gaan. Tien minuten op bed gaan liggen had wellicht al gescheeld. Dan hadden we daarna met ons hele gezin kunnen overleggen. Ik heb later een vriendin gebeld, die heeft zo ook haar perikelen met puberende dochters.
Hoe voelde het je vriendin te bellen? Ja, dat hielp echt. Bleek dat zij ook te maken had met keuzestress voor de vakantie: haar voorstel voor een natuurcamping had het dit jaar evenmin gehaald.
Hoe voelde het om een halve zak chips te eten? Slecht, schuldgevoel, ja daar wordt het absoluut niet beter van. Dat heb ik nu al vaak genoeg ervaren.
De uitnodiging blijft om ‘lastige’ gevoelens als boosheid of teleurstelling te ondergaan en te onderzoeken zonder deze gevoelens te dempen met eten. Door ‘het gat’ open te laten komt de boosheid of irritatie naar boven. Je kunt dan onderzoeken wat er nu eigenlijk aan de hand is (boos, geïrriteerd). Vervolgens kijk je wat je het liefste zou willen (erkenning van jouw wensen) en hoe je de situatie te lijf kunt gaan.
Als je het patroon van het dempen van gevoelens met eten wilt veranderen, dan vergt dit oefening. Een open deur? Inderdaad. Als je het automatisme van het graaien naar eten bij emoties wilt veranderen, dan is de eerste stap: experimenteer met het ondergaan van je gevoelens. Dat kan de eerste keren onwennig en onprettig zijn. Je gevoelens komen nl. meer naar boven. Als je een paar keer voelt dat je geïrriteerd bent door de drukte in je gezin, het gedrag van je puberkinderen, je eigen gejaag en gehaast, dan kun je kijken hoe je anders om kunt gaan met deze dagelijkse uitdagingen in je leven.
Gevoelens weg eten lost helaas geen problemen op. Stap voor stap onderzoeken wat je voelt en wat je graag zou willen biedt in in ieder geval kans op een oplossing. De kans dat je dit jaar op een kleine natuurcamping is klein. Het lukt je waarschijnlijk wel om een knoop door te hakken (wat rust geeft), samen een camping te kiezen (een grote camping in een groen gebied?) en af te spreken dat jij in de vakantie wandelingen gaat maken terwijl je pubers zich uitleven bij het zwembad.
Hoe lukt het jou om jouw (vakantie) stress niet weg te eten? Laat je reactie achter en maak kans op een gratis boek “Liefde in plaats van chocola”.