“Waar gaat je boek over?” vraagt mijn nichtje van 9 jaar? “Wat denk je?” “Dat mensen liever voor elkaar en zichzelf moeten zijn, dan hoeven ze ook niet zoveel chocola te eten”. Zo jong en zo wijs!.
Liefde in plaats van chocola. Wat betekent dat voor mij?
Als ik om 22.00 op de bank hang, na een dag met afspraken en een avondgroep, dan voel ik me moe, voldaan, soms zielig en alleen.” Herkenbaar? “Ik heb recht op lang opblijven. De vermoeidheid en lege batterij vul ik op met chocola en kaas. Om 23.45 in bed. Bijna een uur te laat. Je snapt hoe ik mij de volgende morgen voel. Waar ik echt behoefte aan heb? Tja, aan een vaste relatie, met een geweldige man die zijn armen om me heen slaat en zegt “het komt allemaal goed schat”.
Chocola dus in plaats van liefde. Werkt het? Neuh. Wat wel gewerkt heeft is stil staan bij mijn werkelijke behoefte: een blijvende relatie, delen, samenzijn. Een legitiem verlangen? Lijkt mij wel. Haalbaar? Tja. Mijn behoefte aan samenzijn heb ik deels ingevuld door vaker met vrienden te eten, door samen in de moestuin te werken, in een vaste groep te sporten en mij te oriënteren op een woongroep. De liefde voor mezelf is vergroot door o.a. te mediteren of een stilteweek te volgen. Hiermee neem ik mijn behoefte aan verbinding, aan samen, aan liefde serieus. Dit heeft mij energie en inspiratie gegeven. Bankhangen en chocola eten zorgt niet voor verbinding. Op tijd op bed gaan zodat ik de volgende dag fit genoeg ben om ’s avonds te dansen en sjansen wel. Een half jaar geleden heb ik mijn geliefde gevonden, op de dansvloer, ook zoekend naar een woongroep;-). Hij rijdt niet op een wit paard. Ik voel me wel prinsheerlijk bij hem.
Hoe werkt dat voor jou? Welke behoefte onderdruk jij met een laag chocola? Welke tekorten of verlangens durf jij niet onder ogen te zien?
Anouk: “dat ik mijn vader niet meer spreek sinds ik aanvaringen heb gehad met zijn 2e vrouw doet mij veel pijn. Mijn kinderen zien hun opa niet meer. Het knaagt aan me. Het is zo teleurstellend dat mijn vader partij voor haar kiest. Ik denk er bijna dagelijks aan. Met feestdagen en hoogtepunten als een zwemdiploma is het helemaal erg. Dan gaat er zo een chocoladecake doorheen! Waar ik behoefte aan heb? Uiteraard wil ik weer contact met mijn vader. Ik wil dat hij er voor mij is en niet alleen naar zijn vrouw luistert. Maar weer als eerste de stap zetten? Nou dat leidt vast weer tot een teleurstelling.” De behoefte van Anouk is helder. Het is begrijpelijk dat ze vaker kiest voor de ‘gemakkelijke’ weg van eten, dan weer het contact met haar vader zoeken. Dat vergt moed, geduld, vergevingsgezindheid, wijsheid. Zucht.
Marleen: “door mijn handicaps ben ik steeds afhankelijker van anderen. Als de thuiszorg niet of te laat komt, dan ben ik zo teleurgesteld. Ieder jaar wordt er weer bezuinigd op de zorg. Ik snap dat ik het door mijn eetbuien nog veel erger maak. Ik ben weer zwaarder geworden. Alleen lopen gaat haast niet meer. Wat ik zou willen? Natuurlijk zou ik weer onafhankelijk willen zijn. Dat ik zelf kan wandelen of een taxi kan nemen. Maar ja. Dat lijkt zo’n lange weg. Dan trek ik toch weer een zak chips open”. Marleen maakt nu met haar vaste verzorgers een plan om dagelijks in beweging te komen, 3 x per week naar buiten te gaan en gezonde boodschappen in plaats van tassen met snacks te laten bezorgen. Samen dit plan maken geeft haar een gevoel van verbinding en steun. Chocola en chips geven weliswaar op korte termijn troost maar vervullen niet de echte verlangens.
Je kunt het boek bestellen in onze webshop.